من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

{ماتیلدا : زندگی همیشه سخته یا فقط وقتی بچه ای سخته ؟
لئون : نه ! زندگی همیشه سخته ! }
توی این زندگی همیشه سخت ما آدما تا این که به دنیا میآیم یکی ما را هل می ده توی یه دره. بعد یه مدت می فهمیم داریم سقوط می کنیم و اصلا همین سقوط کردن به ناکجاآباد زندگیمونه . یه کم اولش سخته اما وقتی کم کم زمان این سقوط طولانی میشه بهش عادت می کنیم و فراموش می کنیم در حال سقوطیم ! اینه .هر چه قدر می ریم پائین تر خودمون رو با چیزایی بی ارزشی مثله کلید ماشین ,کلید خونه , طلا و جواهر و چیزایی دیگه سنگین تر می کنیم ! تازه بعضی هامون توی این مسیر دست یه آدم دیگه رو هم می گیرن و وزن اون رو هم به خودشون اضافه می کنن !
مجبوریم بعضی وقت ها به یه چیزی توی مسیر سقوط چنگ بزنیم تا یه کم دیرتر بیفتیم ته دره. هنر و به طور خاص سینما و ادبیات جای دست آدمای دیگه است که یا خیلی وقته سقوط کردن اون پائین یا در حال سقوط هستند مثله خودمون ! لا اقل مثله اون چیزایی که گفتم به وزنتون اضافه نمی کنه .شمارو نمی دونم اما برا من یکی که خوب جواب داده و تو یه جاهایی آویزون نگه م داشته .
اما می ترسم از روزی که دستام خسته شه و وزنم تسلیم این جاذبه لعنتی که همیشه کارشو خوب انجام می ده بشه و مجبور بشم وقتی مطمئن شدم دیگه سقوطم نزدیکه بی خیالی طی کنم و دست به دامن دیازپآم 10 و بنگ شم تا وقتی می خورم زمین دردم رو کم تر حس کنم
توی این وبلاگ سعی می کنم جادست هایی که تو اونا بیشتر موندم و بیش تر لذت بردم رو برا شما هم معرفی کنم . شاید دوس داشته باشین توی سقوطتون یه کم اونجا استراحت کنین !