بار دیگر شهری که دوست نمی داشتیم

دارم چند روز واسه کارای پایان نامه ام بر می گردم "همدان ". شهری که از تک تک خیابوناش خاطره دارم . آرامگاه دوست داشتنی پورسینا – شاهکار معماری استاد سیحون ,اجراهای زنده موسیقی سنتی صبح های جمعه تو باباطاهر و کتاب فروشی ایران زمین ;تنها جایی که پیشش حساب دفتری داشتیم ! اما بعضی خاطرات بدی هم که از این شهر و آدماش دارم منو بدجور اذیت می کنه ! بدی خاطرات همینه : فقط میشه مرورشون کرد و دیگه قابل تغییر نیستن ! واقعا در ک نمی کنم که چه جوری بعضی از آدما جرئت می کنن و خاطرات هرروزشون رو می نویسن !

کاش می شد یه راس می رفتم مطب "دکتر میرزویک " توی فیلم " آفتاب ابدی یک ذهن پاک" و بهش می گفتم : می خوام این خاطرات رو برام پاک کنید ,جوری که انگار اصلا وجود نداشتن ؟! و اون یقه کراواتش رو یه کم شل کنه و خیلی خونسرد لبخند بزنه و بگه : چرا که نه ! ما برای همین کار اینجائیم !

اصلا کاش زندگی مثله همین وبلاگ بود . کارایی که قبلا کردی و ثبت شده رو می تونستی Edit کنی  , کم و زیاد کنی و اگه هم نخواستی حذفشون کنی وبه سادگی فشردن یه دگمه اونا به درک بفرستی !

یاد اون سکانس تلخ فیلم محبوبم "پیش از طلوع " می افتم .اون جایی که "جسی"  تو آخرای فیلم – در حالیکه داره با موهای بلوند "کلین" بازی می کنه و می دونه که کم کم باید از هم جدا بشن – براش یه شعری از "دیلن توماس " می خونه :

تمام ساعت های شهر / با سر و صداشون میگن / نزارید زمان شمارو فریب بده / نمی تونید بر زمان غلبه کنید / در ناراحتی ها و مشکلات / کم کم زندگی تموم میشه / و زمان کار خودش رو می کنه / دیر یا زود !

پ.ن : تو اتوبوس Player  ام رو روشن می کنم و با نامجو زمزمه می کنم " خاطره خود کلانتر جان است / بر سرت هوار شود / همچو زندان ژان والژان است ! " و در حالیکه بغض گلوم رو گرفته زل می زنم به تصویر فیلم کمدی که داره پخش میشه !