زندگی ما و "زندگی دیگران "

اکران فیلم توقیف شده ی ایراهیم حاتمی کیا هر دوستدار سینمایی را برای دیدنش کنجکاو می کند چه برسد به من که با آژانس و روبان و ارتفاع پستش زندگی کردم !ولی فیلم اونقدر که انتظار داشتم خوب از کار در نیومده بود . درست است که این فیلم یک حمید فرخ نژاد خوب – در نقش شهاب 8 – دارد : کاراکتری بدون بدون خانواده و بدون نیازبه عشق , موسیقی , گرما و یا حتی پزشکی که گلوله را از تنش بیرون بیاورد. درست است که بازی با نام صفات خدا در ابتدای گزارش هایی که شهاب 8 برای مافوقش می فرستاد جذاب و دیدنی از کار در آمده است و حد اعلای آن تبدیل هوالقادر(هنگام شناسایی ارغوان) به هو الحبیب (وقتی عاشق ارغوان می شود) است. من هم از تدوین موازی ابتدای فیلم که کار اطلاعاتی و جاسوسی شهاب 8 را عبادت نشان می داد لذت بردم , من هم حاتمی کیا را -که عادت کرده ام در فیلم هایش فاجعه را اسلوموشن ببینم- در صحنه دستگیری ارغوان , تحسین کردم اما همه این دلایل باعث نمی شود که به فیلم آوانس بدهم و از سکته های وحشتناک فیلنامه چشم پوشی کنم . چگونه در ابتدای فیلم شهاب 8 بدون هیچ مزاحمتی و با آن گریم احمقانه ای که برای خود انجام داده بود , وارد خانه ارغوان شد و بون هیچ مزاحمی وسایل شنود را که مهم ترین عامل در ادامه داستان است و باید بسیار منطقی به تماشاگر نشان داده می شد می شد را در خانه اش جاسازی کرد ؟ از حرف های شعاری دانشجویان و سکانس احمقانه بازجویی از کاوه-عاشق و همکلاسی ارغوان- در جنگل که بگذرم نمی توانم از پایان بندی آبکی فیلم چشم پوشی کنم :چگونگی فرار کردن شهاب 8 از دست همکارانش وچندی بعد ریسک برگشتنش به دانشکده که از مامور اطلاعاتی قدر و کاربلدی که با قوانین سیستم هم خوب آشناست – چهره ای که حاتمی کیا از ابتدای فیلم از شهاب 8 برایمان تصویر کرده است – بی منطق و بچگانه است . روند دل باختن شهاب 8 به ارغوان در طول فیلم هم آن قدر بدون دلیل و مبهم است که نمی توانیم خودمان را گول بزنیم و علت این کار را عشق به ارغوان بدانیم .
اما چرا مخاطبان و منتقدان این ایرادها را نمی بینند یا دوست ندارند ببینند ؟ زیرا "به رنگ ارغوان" اولین فیلم سینمای ایران است که این قدر صریح و بی پرده جاسوسان وزارت اطلاعات و پراکندگی , مجهز بودن و ریاکار بودن آن ها را نمایش می دهد . هرچند که حاتمی کیا با سبک محافظه کارانه و خاص خودش درطول فیلم سعی در راضی نگه داشتن هردوگروه می کند . وزارت اطلاعات در جامعه ما تابویی است که هیچ کس اجازه نزدیک شدن به آن را نداشته و ندارد و حتی در گزارش های خبری از ماموران آن با لفظ سربازان گمنام امام زمان یاد می شود . پس طبیعی است که نتوانیم شگفتی و شادی خود را از این عقده گشایی پنهان کنیم وحتی تمام تلاش خود را بکنیم که برای فیلم فلسفه درست کنیم ! مانند تلاش های بامزه ای که عده ای از منتقدان برای عنوان کردن این که این بدون جغرافیا و مکان است و به همه بشریت تعلق دارد .
در عوض پیشنهاد می کنم فیلم آلمانی "زندگی دیگران The live of others "
اثر " Florian Henckel von Donnersmarck" را ببینید که نه تنها این ضعف ها را ندارد بلکه خودش رو در حد یک شاهکار در حافظه ی سینمایی شما ثبت می کند .هرچند که "زندگی دیگران" بعد از به رنگ ارغوان ساخته شده است و بعید می دانم الهام گرفته از سوژه حاتمی کیا باشد اما اطمینان دارم شما را با خود همراه می کند و حسی از تنفر و عشق را به شخصیت "اولریش موهه" جاسوس فیلم در شما ایجاد می کند .
توضیحات مفصل فیلم و عوامل آن درلینک IMDB فیلم :
http://www.imdb.com/title/tt0405094/