کورها عشق را بهتر می فهمند

عینک نمره 2.5 ات رو -واسه تعویض شیشه- چند روز ازت بگیرن و بعدش هم با یه دوست عزیزی قرار داشته باشی, همین میشه دیگه ; تو می مونی و ده ها نقطه سیاهی که تو محل همیشگی قرارتون به طرفت میان و فقط یکی از اون ها باعث میشه آدرنالین خونت بالا بره و لبخند بزنی و واسه چند ساعت تلخی زندگی رو فراموش کنی ! اما کدوم یکی ؟!حالا که چهره ها روخوب نمی بینی مجبور میشی سعی کنی کلی چیزای به ظاهر بی اهمیت رو که تا حالا بهش توجه نکردی  رو به یاد بیاری .این که قدم هاش تند بود یا آهسته ؟این که وقتی راه میرفت دستاشو اطراف بدنش تکون می داد ؟ هرچند وقت یه بار با موهاش ور می رفت ؟رو شونه اش, بند چپ کوله اش رو با دست می گرفت یا بند راستش رو  ؟ کفش هاش موقع راه رفتن صدا می داد ؟ اغلب دوس داشت از سمت راست این خیابون بیاد یا از سمت چپ ؟مجبوری حدس بزنی امروز کدوم مانتوش رو می پوشه . با کدوم شالش اون رو ست می کنه و آخر سر کلافه شی و چشماتو ببندی و وقتی حس کردی جهان خوش بوتر شده و بوی رایحه همیشگی اش رو میده , چشماتو باز کنی و بگی سلام !

پ.ن: حفره ای در پل / اسب آن را به خاطر دارد / در مه شامگاهی ( هایکوئی از یوسا بوسون)

پ.ن2: به یاد بیارین اون صحنه محشر فیلم "بوی خوش زن" رو . اون جائی که "آل پاچینو" که نقش یه آدم کور رو بازی می کنه ,پائین تنه یه زن رو واسه اون پسره توصیف می کنه.

.